Tweede vakantieweek

Hallo allemaal,

Hier volgt het tweede deel van ons vakantieverhaal, deze tweede week waren we in Chilliwack, British Colombia.

Dinsdag 6 mei
Na de reis van gisteren besloten we om vandaag lekker in de buurt te blijven en een mooie trail (een route om te lopen) op te zoeken. Zo gezegd zo gedaan. We besluiten om de Eaton Lake Trail te gaan lopen. Dus als we onze spullen gepakt hebben vertrekken we richting Silver Creek, alwaar deze trail begint. Dit ligt in de buurt van hoop, ongeveer 50 kilometer ten oosten van Chilliwack. Onderweg komen we door een sprookjesachtige omgeving, ik denk dat het een van de mooiste plekjes is waar we geweest zijn! Vooral als we langs Silver Creek rijden: het mooie frisse groen van de bomen en struiken, de Silver Creek die er tussendoor kronkelt, verschillende watervallen die zorgen voor het nodige lawaai, witte schuimkoppen op het water daar waar het over rotblokken heen gaat, het zonlicht dat het water doet glinsteren, de mooie rotsen aan de oever waar nu mos op zit, maar in de zomer onder water staat, mooie bloemen, en dit alles omringd door majestueuze bergtoppen! Check de foto’s, en bedenk dat we de werkelijkheid niet kunnen weergeven op een foto!
Nadat we van dit prachtige stukje natuur genoten hebben rijden we verder richting het beginpunt van de trail. Het is een behoorlijke klim en we komen behoorlijk wat oneffenheden tegen op ons pad. Maar dat mag de pret niet drukken, we genieten met volle teugen van dit stukje natuur!
Deze tocht zou ons bij Eaton Lake brengen, vol goede moed gaan we de oranje labels volgen, die ons de weg wijzen. Het is constant klimmen, maar het is zeker de moeite waard! Op een gegeven moment moeten we over een gladde boomstam de waterval oversteken, waarna we in de sneeuw belanden. Even later voert de weg over een hele iele, scheefgezakte, besneeuwde brug heen, waar de stok van Hendrik goed van pas komt:) Maar goed, met de hoeveelheid sneeuw valt het hier nog mee, dus we gaan vrolijk verder. Toch hebben we het idee dat er hoger in de bergen meer sneeuw ligt. En ja hoor, was het eerst een laagje, nu we wat verder zijn zakken we steeds vaker weg. Eerst tot onze enkels, verderop nog verder, totdat Els uiteindelijk tot aan haar knieën in de sneeuw zakt! Het lopen wordt er ook niet makkelijker op. We kunnen het pad niet meer zien, en we kunnen niet zien waar de gaten zitten onder de sneeuw, waardoor we er elke keer doorzakken.
Op een gegeven moment vragen we ons af of we er al bijna zouden zijn. Als we omhoog keken kregen we het idee van niet, maar we waren al 2 uur aan het klimmen en we dachten dat we er al hadden kunnen zijn. Toch nog maar even op het kaartje kijken voor de zekerheid. Wat blijkt nu? De trail die wij aan het lopen waren duurde maar liefst 5 uur! Wij dachten dat het 1.5 tot 2 uur was… Hoe we erbij kwamen? Geen idee! Maar goed, toen we dit wisten en toen we naar de hoeveelheid sneeuw keken, besloten we maar terug te gaan. Al glijdend en spartelend zijn we naar beneden gegaan, wat natuurlijk veel sneller gaat dan naar boven.
De terugweg zijn we bij Silverlake geweest. Het was heerlijk weer, dus we konden daar heerlijk picknicken, midden tussen de mountains:) Achteraf klopt het wel dat de die 2 uur niet zo gek was, de tocht heen en terug duurt ongeveer 5 uur. Maar ja, we hadden sneeuw onderweg, en daar hadden we niet op gerekend.
’s Avonds hebben we heerlijk bij Tim Hortons onze favoriete ‘double-double’ gehaald (coffee with cream & sugar) en zijn even wezen shoppen @ the Chilliwack Mall.

Woensdag 7 mei
Deze dag willen we ook niet zo ver weg, want om 16.00 uur gaan we bowlen met Wim, werkgever van Hendrik, en zijn vrouw Rudi. We besluiten om naar Hell’s gate te gaan. Dit ligt tussen Hope en prince George. De fraser River 1370 is km lang en is dus bij de hells gate op z’n smalst, namelijk 34 meter. Hier gaan dus heel wat miljoenen liters water doorheen! Dit zorgt voor het nodige lawaai en kracht, vandaar de naam ‘Hell’s gate’. Hier ga je met een cabine naar beneden, naar de gate. Hier is de nodige historie te zien en te lezen, we vermaken ons hier wel een tijdje. We eten een of andere burger in het restaurant en slaan onze slag in de giftshop. Kopen wat kaarten met postzegels om deze naar het verre Nederland te sturen (wat uiteindelijk zaterdag pas gebeurt;)). Dan gaan we weer met de cabine omhoog, om vervolgens richting de bowlingbaan te gaan. De kleine van Wim en Rudi, Nina (3 maand) is er ook bij. Het is heel gezellig met zn allen. Het bowlen is nog wel wat anders dan in Nederland: de bowlingbal is vrij klein, en er zijn 5 kegels. Na een paar rondes waar Hendrik als winnaar uitkomt is het tijd om bij Wim en Rudi te gaan eten. We krijgen spaghetti uit de oven, is erg lekker! De avond is zo om, want ja, gezelligheid kent geen tijd! Rond de tijd dat we naar huis willen gaan, bedenkt Hendrik dat hij niet weet waar de autosleutels zijn. Na een heuse zoektocht komen we op het idee om even in de auto te kijken. En ja hoor, de sleutels liggen op de voorstoel en alle deuren zitten op slot… Hoe frustrerend, je ziet ze liggen maar je kunt er echt niet bij… Via Kees (waar Hendrik deze auto van huurde) komt er iemand van de ANWB laat ik maar zeggen. En dan is het in mum van tijd geregeld en kunnen we richting huis.

Donderdag 8 mei
White Rock, daar willen we vandaag heen. Dat is bij Vancouver, aan de Pacific Ocean. Maar helaas regent het dat het giet als we daar zijn, dus het is niet erg aanlokkelijk om de dag daar door te brengen. Dus rijden we door naar Vancouver Aquarium, wat ook erg mooi schijnt te zijn. Om hier te komen moeten we dwars door Vancouver, wat betekent dat je zowat om de paar meter verkeerslichten hebt. Dus het duurt wel een tijdje voor we bij het Aquarium zijn. Hier was het weer trouwens wel goed, het was droog en de zon scheen. Het Aquarium is wel vergelijkbaar met het dolfinarium, behalve dat de dolfijnenshow wat minder spectaculair is.

Nadat we hier alles gezien hebben rijden we door de luxe buurten van Vancouver. We zoeken een mooi plekje, maar kunnen niet echt bij het strand komen. Helaas… We besluiten om weer richting huis te rijden.

In Chilliwack halen we allebei een Double Double bij de Tim Hortens. Daarna rijden we naar boven, de Chilliwack Mountain op. Hier hebben we een schitterend uitzicht over Chilliwack. We genieten nog even van de ondergaande zon en gaan dan richting huis.

Vrijdag 9 mei.
Vandaag kijken we eerst even rond op het kantoor van Kerkhoff. We gaan even de drie bedrijven langs, Kerkhoff Construction, Kerkhoff Engeneering en Kerkhoff Technologies. Jaja allemaal Kerkhoff. Ondernemende familie hoor!! Als we uitgekeken zijn gaan we richting Vancouver waar we de Capilano bridge bezoeken. Het is een hangbrug over het water, het schijnt heel bijzonder te zijn. Eigenlijk valt ons dit een beetje tegen. We bekijken de meeste dingen en zien trouwens wel schitterend grote woudreuzen staan. Als we uitgekeken zijn gaan we richting Ambelside park. Dit is een schitterend park aan de rand van de Ocean. Hier genieten we van het mooie weer en de mooie uitzichten. Als de lucht een beetje begint te betrekken rijden we weer terug naar Chilliwack. We doen dan een avondwandeling bij de Vedder River. Hier genieten we heerlijk van de prachtige natuur.

Zaterdag 10 mei.
Deze dag doen we eigenlijk niet zo heel veel. ’s Morgens kijken we wat rond in de mall en kopen de nodige spullen. ’s Middags rijden we naar Cultus lake en lopen dan de ‘theepot hill trail; . Dit is een leuke en mooi trail met aan het eind een uitzicht over Cultus lake. Echt supermooi. Als we terug zijn gaan we eten bij Greek Island. Dit op aanraden van Gea, dat moet daar echt heel goed zijn. Dit is inderdaad ook het geval, het eten smaakt voortreffelijk. De rest van de avond brengen we door bij de familie Korporaal. Het is heel gezellig: er zijn een aantal kinderen en kleinkinderen. We doen nog een spel, Hendrik dat ga je nog kopen om mee naar huis te nemen he! De avond vliegt voorbij, wat betekent dat maandag steeds dichterbij komt… We merken allebei wel dat we maandag afscheid moeten nemen, dat maak het niet echt gemakkelijk.

Zondag 11 Mei
We gaan ’s morgens en ’s avonds naar de kerk bij Ds. Treur. Tussen de middag eten we bij familie Korporaal. Het is heel gezellig en we krijgen lekker eten. ’s Avond uit de kerk ’s drinken we een bakje bij familie Mulder. En dan is het echt bijna maandag…

Maandag 12 Mei
’s Morgens ga ik Els ophalen. Ze heeft alles al ingepakt. We zouden nog even koffie gaan drinken bij Wim en Grace. Grace is een dochter van Korporaal, een hele aardige vrouw. Zij wonen op een schitterende plek, in het indianendorp. Na de koffie gaan we even met de quad het veld in om eventueel een beer te spotten. En ja hoor, we zien er een lopen aan het eind van het notenveld, een mooie zwarte bear. Als hij ons in de gaten heeft dan gaat hij er gauw vandoor. Ik kan nog net de beer op de foto vastleggen. Daarna rijden we wat rondjes door het notenveld en genieten van deze laatste dag samen in Canada (misschien dat we ooit nog een keer terug gaan).

Tussen de middag eten wij bij Korporaal en Els neemt afscheid van hen. We beginnen aan de rit naar het vliegveld. We merken wel dat we het allebei moeilijk vinden om afscheid te nemen. Als we op het vliegveld zijn, gaat Els haar koffers inchecken. Daarna lopen we nog wat rond, drinken nog een bakje koffie van Tim Hortons, maar verder weten we eigenlijk niet goed wat we moeten doen. We lopen terug naar de auto en nemen ontroerd afscheid… Els moet terug naar Holland en ik weer terug naar Chilliwack.
We hopen elkaar over 3 maanden weer te zien :)